Konijn en co

Een paar weken terug, vroeg in de ochtend. Een hulpeloos, rondtollend bolletje trok onze aandacht toen we in de file stonden op weg naar werk. Langs de kant van de weg vocht een konijn voor zijn/haar leven.

Dat het om een konijn ging, zagen we pas toen we de auto aan de kant hadden gezet. De kleine pluizenbol tolde maar heen en weer, de ogen nog dicht en rillend van de kou. Twee jongens stonden er maar wat bij, tot onze verbazing lachend te filmen. Goed, ik kan me voorstellen dat je misschien niet weet wat je er mee aan moet, maar mijn verstand zegt mij dan dat ik beter in actie kan komen. Ik besloot het beestje dan ook in mijn sjaal te wikkelen.

De dierenambulance werd gebeld, maar bleek niet in de buurt te zijn. Er zat niets anders op dan het diertje mee te nemen en bij het werk op te laten halen door de Dierenbescherming. Zo gezegd, zo gedaan. Het konijntje was duidelijk niet klaar met leven, het hartje klopte stevig door. Gelukkig.

Er werd vreemd opgekeken toen we met het dier op werk aankwamen. Een gek gezicht was het ook wel, zo’n klein konijn tussen de kantoorspullen. Wat later stond de ambulance voor de deur. Het was de kleinste dit jaar.. Pas een paar dagen oud. Wat waren we blij, dat we dit hummeltje mee hadden genomen en niet voor dood achter hadden gelaten. Het beestje wordt opgevoed en later weer in het wild uitgezet 🙂

Ik moet toegeven dat ik zelfs nog heb gebeld naar het asiel, of we hem misschien konden adopteren, ook al wist ik van tevoren al haast zeker van niet. Apart, hoe snel je je ergens aan kunt hechten. En wie weet, komt er nog wel een konijn (of twee dan meteen) in dit huishouden.